1. Sensitief kind, de ontwikkeling van mijn gave in mijn jeugd

Al vanaf dat ik leef, ben ik hooggevoelig. Op school draaide ik niet makkelijk mee. Ik was slecht in leren en sloot niet goed aan bij mijn leeftijd genoten. Het leek zelfs alsof ik een soort leeftijdsachterstand had. Ik werd al snel gediagnosticeerd met autisme (PDD-NOS) met verschijnselen van ADHD en Dyslexie.

Ik had nooit een schijntje slechts in mij, ik werd soms helemaal weggepest - wat me vaak verdrietig maakte - maar had nooit het gevoel in me dat ik zoiets terug moest doen. Een sterk gevoel voor rechtvaardigheid had ik wel altijd. Ik kwam op voor anderen als ik het gevoel had dat dingen niet eerlijk verliepen en werd zo nog wel eens de klikspaan van de klas genoemd. Zo stond ik vrijwel altijd bij de juf te wachten tot het speelkwartier over was tot waarschijnlijk vervelends aan toe. Tja... ik had gewoon geen aansluiting en het gevoel van veiligheid. Als ik per ongeluk iets stouts deed op school of thuis, had ik het gevoel alsof ik geëxecuteerd zou worden of zo. Ik was zo bang om fouten te maken, wat ik toen nooit kon verklaren (hier schijf ik over verder in een ander blog---)

Mijn ouders kregen vaak te horen dat ik altijd moe was. De leraren vroegen zich zelfs af of ik wel op tijd naar bed gestuurd werd, waardoor het leek alsof ze mijn ouders hiervan beschuldigde. Ik ging altijd op tijd naar bed, maar nu ik er over nadenk kan ik weinig momenten bedenken dat ik echt energiek was als kind. Ik was er gewend aangeraakt.

Later op mijn 9e kreeg ik te maken met spirituele gave waar ik zelf maar weinig van begreep. Ik voelde de aanwezigheid van entiteiten en overleden personen. Het maakte me niet bang, het liet me zelfs goed voelen, omdat ik niet meer zo alleen was. Het jammere is dat ik er met niemand over kon praten, sommige kinderen maakte het zelfs belachelijk en mijn ouders schonken er geen aandacht aan.

Ik ontdekte dat het vertellen dat ik geesten voelde geen zin had en vertelde ze maar dat ik ze kon zien, wat veel blijkbaar effectiever was. Kinderen vonden het cool of soms eng als ik dat vertelde, wat me uiteraard "positieve"aandacht gaf. Ik kreeg er zelfs dingen mee voor elkaar.

Ik groeide onbewust in mijn "bovennatuurlijke"gave, maar helaas lang niet altijd meer zo positief. Zo voelde ik wanneer mensen nep tegen mij deden of logen. Ik voelde hun pijn en wanneer ze niet oké waren. Maar het grootste moest nog komen;

Op een regenachtige dag op de camping, was ik met mijn zusjes bij een playback show aan het kijken van het animatie team. We zaten daar met veel kinderen op de grond en hoewel het erg gezellig was voelde ik me opeens niet zo lekker. Ik kreeg een hele rare buikpijn die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Ik probeerde het gevoel weg te drukken om naar de leuke show te blijven kijken, maar het gevoel werd erger en erger. Alsof er een mes in mijn maag werd geduwd. Met een voorovergebogen houding stond ik op en vertelde ik mijn zusjes dat ik terug naar de tent ging. Op mijn fiets reed ik terug naar de tent, terwijl de buikpijn verschrikkelijk bleef zeuren. Ik probeerde te bedenken hoe ik dit ineens kon krijgen. Ik had niet iets verkeerds gegeten zover ik wist en anders had ik dit gevoel nog nooit eerder gehad. Iets bleef in mij steken dat er iets ergs aan de hand kon zijn, ook al wist ik niet wat.

Toen ik aankwam bij de tent stapte ik in volle verbazing van mijn fiets af. Mijn vader was de tent aan het afbreken in de regen en mijn moeder was nergens te bekennen. Ik liep naar mijn vader toe en vroeg wat er aan de hand was en waar mama was. Hij keek me aan en zei me eerst dat mama in de caravan zat, maar dat ik haar maar even met rust moet laten. Ik vroeg me af waarom en waarom hij bezig is met het afbreken van de tent. Hij vertelde op zijn zachts uitgedrukt "Opa Ad is overleden, we gaan terug naar huis." en mijn buikpijn was opeens verdwenen.

Vanaf het moment dat ik dit te horen kreeg heb ik niks meer gezegd. Ik herinner de druppels langs de ramen van de auto, terwijl we met een vlot tempo terug naar huis reden. Mijn zusjes waren erg verdrietig, maar ik zat nog steeds met verbazing en een soort shock. We kende opa Ad nauwelijks, maar ik had nog nooit meegemaakt dat iemand die ik kende overleed. De buikpijn die ik had... was dat een voorgevoel? Kan ik voelen als mensen die ik ken dood zijn?

Op de dag van opa Ads uitvaart zei iedereen mij om de kleur zwart aan te trekken. Ik heb dat nooit begrepen. De kleur zwart is toch heel negatief? Ik vond de kleur wit beter bij een uitvaart passen, ook al wist ik niet zo goed waarom. ----

De jaren later volgde nog vele keren deze "messteek" in mijn maag, en elke keer bleek het dat iemand dood was of ernstig ziek raakte. De pijn startte alleen eerder dan dat het daadwerkelijk al gebeurd was. 2 maanden om precies te zijn. En hoe dichterbij de gebeurtenis was, hoe pijnlijker deze messteken waren. Zo voorspelde ik door de jaren heen - tegen mijn wil en kunnen in - de dood van mijn 10 tamme ratjes, mijn konijn en dat Opa Roest erg ziek werd. Dit gevoel maakte me steeds angstiger, omdat het altijd klopte en zo was ik - tussen al deze ellende door - dit gaan vertellen tegen mijn ouders. Mijn ouders zijn tot de dag van vandaag nog steeds huiverig als ik dit soort dingen vertel en antwoordde er eigenlijk nooit echt op. Zij maakte ook mee dat deze voorspelling elke keer weer waar was, maar ze konden mij daar niet bij helpen. Ik kon het er gelukkig wel met wat vrienden van de middelbare school over hebben. Ik heb uiteindelijk dit gevoel van messteken "Badfeeling" genoemd. Dat was net wat makkelijker uit te leggen als ik ineens dubbelgevouwen in de klas zat van pijn. Het was fijn dat er mensen waren die er voor me waren. Ik had alleen nog nooit iemand ontmoet die mij hierbij kon helpen.

Zo raakte ik op een dag helemaal in paniek door Badfeeling en wist toen zelfs een datum te benoemen wanneer oma Margreet dood zou gaan. Ik heb zo hard gehuild en mijn arme Drama Lerares (toevallig ook echt drama) moest zich wel erg wanhopig hebben gevoeld toen ik dit alles zonder twijfel uithuilde. Vrijdag zou ze overlijden wist ik zeker. Ze troostte mij terwijl ik leed van de pijn in mijn buik. Toen het daadwerkelijk vrijdag was en ik met de taxi naar huis werd gebracht vanuit school was ik het eigenlijk alweer vergeten. Ik had geen pijn en zat lekker te lollen met wat vrienden op de achterbank. Maar toen we bij mijn huis aankwamen zag ik niet de auto van mijn vader in de carport staan, maar die van Opa en Oma Roest, wat heel abnormaal was. Ik herinnerde mij de dag waarin ik zo verdrietig was en bevestigde de reden waarom mijn andere opa en oma hier waren. Toen het nieuws verteld werd in het huis van opa en oma Roest, was ik niet in shock, ik heb geen traantje kunnen laten vallen, terwijl mijn zussen alle troost kregen van mijn opa en oma. Ik wist het al, en had al gerouwd die dag dat ik deze datum doorkreeg. Het enige wat ik voelde was een leegte van hopeloosheid.

Na meerdere keren gegoogeld te hebben naar andere mensen die deze "gave" hadden, vond ik niemand die me kon helpen. Mijn moeder heeft me hier bij proberen te helpen, - nadat ik een beeld kreeg van een vorig leven en ik helemaal in verdriet raakte ervan - , zo kwamen we uit bij een bekende Medium die ontkende dat ik "Paranormaal begaafd" was, maar noemde het Hoogsensitief. Zo vertelde ze me dat ik zeker bijzondere gave had, maar dat ik dit pas mag gaan gebruiken als ik 30 zou zijn. Ik heb daar als een pop gezeten, terwijl mijn moeder de vragen stelde en de medium zich ondertussen alleen maar op haar had gericht. Ik zat daar alleen maar met de gedachte dat zij niet de waarheid sprak en dat ik hier niks aan zou hebben. Ik wist dat zij heilig geloofde in deze waarheid, maar ik voelde dat het anders zat. Ik zou namelijk met alle liefde willen dat ik Badfeeling pas vanaf mijn 30e zou voelen. Ik heb eerlijk gezegd weinig van het gesprek onthouden, behalve dat mijn moeder vond dat ik mijn spirituele ervaringen dus vanaf mijn 30e mocht gaan gebruiken en dat ik de rest moest wegschuiven alsof het niet gebeurde.

Zo gezegd zo gedaan, na dit gesprek heb ik afstand genomen van spiritualiteit. Maar ja, spiritualiteit nam geen afstand van mij... [lees verder in mijn volgende blog!]