2. Ook duistere ervaringen creëren Licht

Rond mijn 15e heb ik besloten om niks meer over mijn spirituele ervaringen te zeggen tegen mijn ouders. Ik had het gevoel dat ik ze er onnodig mee belastte en dat het alleen maar voor discussies zou leiden. (Zie blog; 1. Sensitief kind)

Ik wilde wel stoppen met spiritualiteit, maar spiritualiteit stopte niet met mij. Zo kreeg ik met de een na de andere duistere entiteit te maken tot het op een moment zo erg werd dat ik deze activiteit Demonisch heb verklaard.

Ik was met mijn beste vriendin Eva bij mij thuis. Ze had gelogeerd bij mij en we waren samen aan het genieten van het laatste uurtje samen zijn. We waren lekker alleen thuis en door de winter was het al snel donker. Eva had op dit moment niet veel spirituele ervaringen, maar stond wel altijd open voor mijn verhalen. Toen ik even naar het toilet ging, viel mij op de gang een aanwezigheid op van een entiteit. Het was alleen heel anders dan normaal, het was sterk en absoluut duister. Ik besloot de entiteit te negeren en stapte de badkamer in. Toen ik de deur dichttrok voelde ik duidelijk een soort weerstand, alsof er door een onzichtbare kracht teruggetrokken werd. Ik gaf de deur een ruk zodat hij dicht sloeg waarna ik het op slot deed. Zoals ik mezelf had belooft schonk ik er geen aandacht aan en irriteerde ik me zelfs een beetje aan de entiteit. Toch kreeg ik erg het gevoel dat ik met iets veel groters te maken had dan ik normaal gesproken heb. Ik durfde absoluut niet in de spiegel te kijken, alsof ik zou schrikken van wat ik zou zien. Na mijn gehoefde, wilde ik zo snel mogelijk deze badkamer verlaten en ik voelde adrenaline door mijn lichaam stromen. Alles in mij zei dat we in gevaar waren. Het werd bevestigd door mijn hond Spike die hard begon te huilen beneden, wat hij normaal gesproken nooit doet. In automatisme rende ik snel terug naar mijn kamer en sloot ik de deur. Ik wilde kosten wat het kost Eva veilig laten voelen en liep erg nonchalant binnen door het kleine halletje van mijn kamer alsof er niks aan de hand was. Eva leek niets te vermoeden. Houden zo, dacht ik en ik zette een grappig musical liedje op in de wanhopige poging het geluid van Spike weg te filteren. Hoe zielig ik Spike ook vond, ik moest volhouden dat er niks aan de hand was volgens mijn belofte aan mijzelf. Terwijl ik flink aan het peinzen was over mijn vervolgstappen, hoorde we beide mijn kamerdeur vanachter het halletje open gaan. Eva stond op en zei dat ze die wel even dicht zou doen, en voordat ik kon zeggen dat ik dat wel kan doen was zij al bij de deur. Met gespannen houding wachtte ik tot ze terug kwam en schrok van dat ze een kreet gaf. "Wat! Wat! Wat!" was mijn reactie, in de hoop dat het iets anders was dan dat ik dacht, maar toen ze vertelde wat ze zag, hebben we onze spullen gepakt, Spike meegenomen en zijn we het huis uit gevlucht. Eva zag de deur van de badkamer automatisch open en dicht gaan, met dat horrorgevoel als vervolg zoals ik die ook had opgemerkt. Ik voelde me schuldig dat ze dit heeft moeten meemaken, maar ergens konden we er ook uit spanning om lachen. Het was bizar wat we hadden meegemaakt en ergens was ik blij dat iemand in mijn directe omgeving heeft bevestigd dat ik niet gek was.

Gezamenlijk liepen we vol adrenaline met Spike aan de riem naar de bushalte. Het was voor alsnog een behoorlijk ongemakkelijk afscheid en nadat de bus er vandoor ging ben ik nog even op het bankje gaan zitten. Spike leek erg onrustig en hijgde met flitsende ogen alle kanten op. Ik probeerde hem te kalmeren wat gelukkig goed lukte. Maar wat nu? Mijn ouders waren nog op het feestje, het was erg koud buiten en ik zit hier maar met Spike. Ik kan het er niet met mijn ouders over hebben... toch? Ik heb mijn ouders gebeld met de vraag hoelang het duurde voordat zij weer naar huis kwamen. Ze bleken onderweg te zijn wat me geruststelde. Ik heb toch de hint laten vallen dat er iets heel duisters in huis is, waardoor ik met Spike buiten was. Mijn moeder "stelde me gerust" door te zeggen dat ze er bijna waren en filterde heel het concept duister uit mijn verhaal. Toen Spike en ik thuis aankwamen waren mijn ouders net hun winterjassen aan het ophangen. Spike was nog geen stap binnen en zijn haren stonden van kop tot staart overeind en begon te grommen en te blaffen naar het niets. Mijn vader gaf hem op zijn kop en snauwde dat hij moest stoppen terwijl ik opnieuw herhaalde dat er iets DUISTERS in ons huis aanwezig was, maar dat mocht niet baten. Uit frustratie ben ik naar boven gegaan.

Die dagen later ben ik behoorlijk geteisterd door deze demon. Zo stond hij steeds in het halletje van mijn kamer, hoorde ik snachts rare geluiden en heeft hij zelfs eens de complete inhoud van mijn opbergkast eruit getrokken toen ik aan het douchen was. Ik was erg bang voor deze aanwezigheid en voelde hem op een gegeven moment stalken als ik naar school ging. Toen hij ineens mij fysiek meesleurde aan mijn kraag, ben ik gaan rennen voor hem. Ik heb een entiteit zoals deze nog nooit meegemaakt. Ik was me ook nooit bewust van hoe sterk ze konden zijn. Maar toen ik thuis kwam was deze demon opeens compleet verdwenen en heb ik hem nooit meer gezien. Later bleek dat mijn jongste zusje Roos ook last heeft gehad van deze super sterke entiteit en hele enge verhalen eraan had over gehouden. Ik wist toen die tijd niet eens dat zij iets over spiritualiteit wist en ontdekte ieder op onze eigen manieren dat er meer was dan alleen de Aarde en het leven daarop.

Met de kennis die ik nu heb, weet ik dat deze demon er niet voor niets was. Dit was de start voor Eva en de bevestiging dat er meer is. Ik heb door deze ervaring een sterkere band met Eva kunnen opbouwen dat ik ooit eerder met een ander persoon had. Mijn zusje was altijd aan het zoeken naar spanning en grenzen in het Spirituele en gezamenlijk maakte we mee wat we moesten meemaken om verder te groeien. Ik ben toen die tijd door deze gebeurtenis de medium gaan negeren en ben op deze leeftijd al verder gaan ontwikkelen in mijn spirituele reis. Misschien "gevaarlijk", dat is wat anderen zouden kunnen zeggen en denken. Maar in deze tijd leven we allemaal uit onze eigen intuïtie en hebben we geen leermeesters nodig om complete lessen van te volgen. Natuurlijk kun je veel leren van anderen mensen, ervaringen en informatiebronnen, maar wat je ermee doet en wat je eruit ophaalt is aan jou. Ieder heeft een eigen pad en soms kruist het de paden van mensen, voorwerpen en informatie. Toeval bestaat niet!~